Από την Τετάρτη που μας πέρασε ολόκληρη η Ουάσινγκτον πενθεί. Καθώς τα νέα του θανάτου του από πνευμονία διέρρευσαν, πλήθος κόσμου άρχισε να συρρέει στην Chuck Brown Way, ανάμεσά τους διάσημοι μουσικοί, ηθοποιοί ακόμα και πολιτικοί. Το τελευταίο αντίο στο «Νονό του Go-Go» ήταν διαφορετικό από τους συνηθισμένους επικήδειους, ήταν ένα αντίο με μουσική και χορό, όπως θα ήθελε κι ο ίδιος ο Chuck.
Άλλωστε όπως έγραψε πρόσφατα ο μουσικός κριτικός της Wall Street Journal, Jim Fusilli «Το να μιλάς για τον Chuck στην Ουάσινγκτον είναι σα να μιλάς για τον Elvis Presley στο Μέμφις».
Η μουσική καριέρα του γεννημένου το 1936 Chuck Brown, ξεκίνησε στα 60ς παίζοντας κιθάρα μαζί με τον Jerry Butler και τους Earls of Rhythm, ενώ πριν ακολουθήσει σόλο καριέρα συμμετείχε στους Los Latinos. Στα τέλη των 70ς κυκλοφορεί μαζί με τους Soul Searchers το άλμπουμ Bustin’ Loose και το ομώνυμο τραγούδι γίνεται τεράστια επιτυχία. Ένα νέο είδος μουσικής έχει γεννηθεί: H go-go συνδυάζει τη φανκ, τη σόουλ και τη ντίσκο.
Το νέο αυτό είδος αποτελεί εφαλτήριο δημιουργίας αναρίθμητων συγκροτημάτων στην Ουάσινγκτον και αποκαλείται «εθνική τρέλα», όντας μια πρώιμη εκδοχή του hip-hop. Στα live του, ο Chuck Brown δεν αφήνει κανένα κενό ανάμεσα στα τραγούδια, υποστηρίζοντας πως η go-go πρέπει να συνεχίζει χωρίς παύσεις.
Στις τέσσερις δεκαετίες που υπήρξε δισκογραφικά ενεργός ο «Νονός» Chuck όχι μόνο κυκλοφόρησε 22 άλμπουμ αλλά ταυτόχρονα επηρέασε τη μουσική βιομηχανία όσο λίγοι. Καλλιτέχνες τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, από τους Eric B & Rakim και τον ράπερ Nelly μέχρι και τους Duran Duran, χρησιμοποίησαν τα τραγούδια του ως samples. Η επιρροή του φαίνεται ακόμα και στο έργο συγγραφέων όπως του ελληνοαμερικάνου George Pelecanos, ο οποίος αφιερώνει ολόκληρες παραγράφους περιγράφοντας συναυλίες του Chuck Brown για να σκιαγραφήσει την εποχή των 80ς.
Το βιντεοκλίπ για το τραγούδι, των επίσης μελών της «Washington DC Music-Scene» Thievery Corporation, Number’s Game, μοιάζει με ένα αμφίδρομο γράμμα αγάπης. Ο Chuck Brown αγάπησε την κουλτούρα των κατοίκων των γκέτο της Αμερικάνικης πρωτεύουσας, και οι ίδιοι οι κάτοικοι των φτωχών περιοχών του το ανταπέδωσαν.
Όταν λίγους μήνες πριν το θάνατό του, η Κρατική Συμφωνική Ορχήστρα τον τιμούσε μαζί με τον Duke Ellington και John Philipp Sousa διοργανώνοντας μια μεγάλη συναυλία αφιερωμένη σ' εκείνους και την προσφορά τους στη μουσική, ο Chuck Brown δήλωνε: «Φίλε νομίζω πως αν ήμουν νέος και ήμουν τόσο διάσημος όσο είμαι σήμερα, μπορεί να τα κατέστρεφα όλα. Ευχαριστώ το Θεό που όλα συνέβησαν στην ώρα τους και όχι νωρίτερα».
Ο Chuck Brown είχε ένα ιδιαίτερο χάρισμα, κατάφερνε να ενώνει ανθρώπους διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων, πολιτικών απόψεων και ιδεολογιών. Ακόμα και μετά το θάνατό του η μουσική του μπορεί να συνεχίσει να το κάνει.
Wind me up Chuck!
