ulive.gr

Την θέση του πρότινος αντιμνημονιακού αγώνα, πήραν οι απειλές για πολιτικό αποκεφαλισμό όσων ψηφίσουν κατά του μνημονίου. Όσων δηλαδή ακολουθήσουν πιστά την σημαία της πολιτικής που αντιτασσόταν στο νέο μνημόνιο, αλλά και σε κάθε μέτρο που θα φέρει βαθύτερη ύφεση στη χώρα, μία σημαία που ο ίδιος σήκωσε ψηλά κάνοντας την λάβαρο στο δρόμο προς τις εκλογές. Η στάση του αυτή το καθιστά ως τον μόνο υπεύθυνο για την ολοκλήρωση μίας πολιτικής αποτυχημένης, τα αποτελέσματα της οποίας θα οδηγήσουν την χώρα σε πρωτόγνωρες καταστάσεις εξαθλίωσης και υποδούλωσης, των σημερινών αλλά και των μεταγενέστερων γενεών! Μίας πολιτικής κατευθυνόμενης που ως μόνο στόχο έχει το ξεπούλημα όλων των ‘φιλέτων’ της χώρας μέσω της υποτίμησης των πάντων. Με ένα λαό που φοβισμένος, φτωχός και ανήμπορος θα παρακολουθεί την χώρα του να βυθίζεται μέρα με την μέρα στη μαύρη τρύπα των αγορών. Σύμφωνα με την κοσμολογική θεωρία μαύρη τρύπα είναι ο χώρος τεράστιου (άπειρου) βαρυτικού πεδίου, που δημιουργεί ένας αστέρας μεγάλης μάζας σε κατάρρευση, γύρω του. Έχει την ιδιότητα να ‘ρουφάει’ τα πάντα λόγω του πανίσχυρου βαρυτικού πεδίου ακόμα και το φώς και να μην υπάρχει δυνατότητα διαφυγής. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις από την σημερινή πραγματικότητα είναι φανταστική!

Επανερχόμενος λοιπόν στην ευθύνη του κ. Αντώνη Σαμαρά θα ήθελα να σημειώσω τα εξής. Χωρίς την στήριξη του στη κυβέρνηση Παπαδήμου αλλά και την γραμμή ‘Ψηφίζετε ναι σε όλα ή διαγράφεστε’, θα ήταν αδύνατο να περάσει το μνημόνιο Νο 2. Αυτό το γνώριζε ο κ. Σαμαράς εξ’ αρχής όταν και τασσόταν κατά του μνημονίου. Γνώριζε δηλαδή ότι αν είχε την θέληση να επανεκινήσει την οικονομία μέσω μίας πολιτικής ανάπτυξης, είχε και την δύναμη αλλά και την στήριξη των πολιτών. Τι άλλαξε όμως και μετατράπηκε σε υπέρμαχο του εκτρώματος αυτού που καλούμε μνημόνιο; Οι απαντήσεις πολλές φορές βρίσκονται στην ιστορία, η οποία χρόνια τώρα μας διδάσκει ηθικά διδάγματα και μας αποκαλύπτει αλήθειες. Για την απάντηση στο ερώτημά μας αυτό θα ανατρέξουμε λίγα χρόνια πίσω και στις τελευταίες στιγμές διακυβέρνησης του τέως πρωθυπουργού κ. Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Ο κ. Καραμανλής εκτός από το απόλυτο τίποτα κατά την θητεία του έκανε και ένα μεγάλο λάθος στο τελείωμα αυτής. Προειδοποίησε τους Έλληνες σε μία κρίση ειλικρίνειας ότι υπάρχει ένα μεγάλο χρέος ,που μεθοδικά φορτώνεται στην πλάτη του ελληνικού λαού στο πέρασμα του χρόνου, το οποίο πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα. Βεβαίως υπολόγισε χωρίς τον ξενοδόχο του και αναφέρομαι στους συγκυβερνήτες της χώρας και φίλους μας (ονόματα δεν λέω) των οποίων τα σχέδια ήθελαν ένα δυσθεώρητο και μη αντιμετωπίσιμο χρέος ώστε να μπούμε στο Δ.Ν.Τ. και να ξεκινήσει ομαλά το ξεπούλημα της χώρας. Ο κ. Καραμανλής εξαφανίστηκε εν ριπή οφθαλμού λες και δεν υπήρξε ποτέ, οι δε φήμες οργιάζουν περί απειλής ακόμα και της ίδιας της ζωής του. Εκεί λοιπόν είναι και η απάντηση που ψάχνουμε.

Ποιος κυβερνάει την Ελλάδα; Οι 199 που ψήφισαν ναι; Ο κ. Σαμαράς που οι κωλοτούμπες έγιναν το νέο έμβλημά του; ο κ. Παπανδρέου που ψάχνει ακόμα τα λεφτά που υπάρχουν; Ή το αγαπημένο στέλεχος της Goldman Sachs κ. Παπαδήμος;

Θα κλείσω το παραλήρημά μου αυτό και συγχωρέστε με για την έκτασή του, με μία φράση για τη οποία χαίρομαι που την άκουσα από στόμα πολιτικού προσώπου.

«Αν φοβάσαι να πεθάνεις μια φορά, τότε πεθαίνεις κάθε μέρα..»